Luuk Gruwez      

Een man en een vrouw

 

Zij hadden de tafel al vijftig jaar

niet meer afgeruimd, een man en een vrouw,

en bleven levenslang samen,

 

omringd door eierdopjes, koffiekopjes,

portretten van oude beminden,

wier namen zij vergeten waren.

 

zij spelden al vijftig jaar, dag in dag uit,

de krant van dezelfde dag,

een man en een vrouw,

 

om de wereld eindelijk stil te doen staan:

jong en fleurig

om een ijzersterke as.

 

Maar op de tafel werd alles oud.

zelfs hun messen en hun vorken.

Alleen zij niet, die man en die vrouw.

 

Geen twee woonden intiemer samen

dan die twee, stikkend in hun rommel,

twistend om de laatste  lucht.

 

zo werden zij tenslotte gevonden:

bleek, jong, met wijd open monden,

nog hevig snakkend naar elkaar.