In de jaren dat ik als directeur werkte bij de daklozenopvang heb ik meerdere keren een begrafenis van een cliënt, zonder familie of nabestaanden, geregeld. Met de maatschappelijk werker en een gemeenteambtenaar liep ik achter de kist. Meestal was het ophalen en wegbrengen, maar soms kreeg ik nog een kans om een afscheidswoordje te zeggen. Sinds mijn pensioen in 1995 heb ik hierover niets meer gehoord. 

Soms eindigt een leven in alle eenzaamheid, is er niemand die de uitvaart zal regelen, omdat er geen nabestaanden zijn bijvoorbeeld, niemand die de erfenis opeist. Of omdat de identiteit van de dode niet achterhaald wordt. De Dienst Domeinen zorgt dan voor de uitvaart. Een begrafenis of crematie die niemand bij zal wonen. Een eenzaam afscheid van het aardse bestaan.

 

De dichters die zich inzetten voor Stichting De Eenzame Uitvaart, een initiatief van de overleden dichter en schrijver Frank Starik, brengen deze eenzame doden een eervolle laatste groet. Op de uitvaart van de eenzame dode draagt één van hen een gedicht voor. Vaak is er maar weinig bekend over de dode. Toch is elk gedicht persoonlijk, de flintertjes beschikbare informatie worden gretig gebruikt.

 

Daar ga je, op een grijze morgen,

van de afdeling terminaal naar de afdeling

laatste rustplaats, daar ga je, met je bloemstuk,

 

in afwezigheid van kinderen, vrienden, familie

al was het maar een dominee die ergens

in geloven kon, daar ga je, in je goedkope

confectiekist van spaanderplaat.

 

Op de tonen van drie keer lichtklassiek

de grijze morgen in geduwd door vier dragers

met een grijze hoed, de uitvaartleider, de beheerder

die aanwijst waar je liggen moet, nog een jaar of tien,

 

daar, die kuil in, daar ga je

zakt met kist en al de aarde in, een schepje zand,

een afgeknepen bloem, dit woedende bericht

van de dichter van dienst, succes, tot ziens.