Deze bijdrage heeft wel, gezien de huidige situatie, een bijzonder persoonlijk tintje.
Maar het toeval wil dat ik, samen met Jan op vacantie in Lyon een wandeling in de gietende regen maakte naar een klein bergdorp hoog gelegen boven deze prachtige stad.
Het regenwater viel met bakken uit de lucht en wij waren genoodzaakt een schuilplek te zoeken. Helaas, niet te vinden. Iedereen zat droog in eigen huis te lunchen.
De winkeldeur met tingeltangeltje van een kleine souvenirwinkel ging plotseling open en een vriendelijke man bood ons onderdak “entrez toujours”
De bui trok over maar dan loop je toch niet zomaar, alleen met de woorden: ”merci beaucoup Monsieur” naar buiten zonder een kleine aankoop te doen.
Tussen alle prullaria vond ik een ingelijst (op namaak perkament gedrukt) gedicht van Victor Hugo.
Wat wil het toeval (?) nu !
Dit kleinood, 38 jaar geleden gekocht, is tot op de dag vandaag is een zeer dierbaar bezit.
Vieillir à deux
Quand deux coeurs en s`aimant ont doucement vieilli.
Oh! quel bonheur profond, intime, recueilli.
Amour! Hymen d`en haut! Ô pûr bien des âmes!
Il garde ses rayons même en perdant ses flammes,
Ces deux coeurs qui`l a pris jadis n`en font plus qu`un.
Il fait des souvenirs de leur passé commun,
L`impossibilité de vivre l`un sans l`autre,
Chérie, n`est pas? Cette vie est la nôtre!
Il a la paix du soir avec l`éclat du jour,
Et devient l`amitié, tout en restant l`amour.
Victor Hugo
 |
BeantwoordenDoorsturen
|