Gedicht van 6 september (in herinnering aan Joop Schermerhorn)

 

appelboompjes

Op een recht, zwart kousenbeen,

dunne rokjes opgeheven,

dansend in de vroege regen

en de tuin voor zich alleen,

 

staan twee jonge appelbomen,

‘t witte bloed omhooggestegen,

vlinder-hoofden wijd omgeven

door hun aller-eerste dromen.

 

Met hun smalle voet in ‘t gras,

ingetogener en lomer

staan zij later in de zomer

na te peinzen hoe het was.

 

Voller wordend met de dagen,

vastgegroeid in ‘t ogenblik,

bestemd, mijn zustertjes, – als ik –

te wortelen, rijpen en vrucht te dragen.

—————————————

uit: ‘De vogel Phoenix’ (1947) van M. Vasalis