Gedicht van 3 juli 2024 door Ton Harmes

Paul Verlaine in 1892 in cafe Francois I

 

 

Romances sans Parole

van Paul Verlaine (1844-1896),

in 1874 gepubliceerd

 

Il pleure dans mon coeur

Comme il pleut sur la ville;

Quelle est cette langueur

Qui pénètre mon coeur ?

 

Ô bruit doux de la pluie

Par terre et sur les toits !

Pour un coeur qui s’ennuie,

Ô le chant de la pluie !

 

Il pleure sans raison

Dans ce coeur qui s’écoeure.

Quoi ! nulle trahison ?…

Ce deuil est sans raison.

 

C’est bien la pire peine

De ne savoir pourquoi

Sans amour et sans haine

Mon coeur a tant de peine !

 

Het huilt in mijn hart

als de regen op de stad;

Wat is die lome smart

die doordringt in mijn hart?

 

O zacht geruis van regen

op de daken en de wegen!

Voor mijn zwaar gemoed een zegen,

O lied van de regen!

Het huilt zonder reden

in dit misselijke hart.

Wat? Nooit verraad geleden?…

Die rouw is zonder reden.

 

Als straf is er geen erger smart

dan niet te weten waarom

zonder liefde en haat mijn hart

toch kwijnt in diepe smart!

 

Voorgedragen door Ton Harmes op 3 juli 2024

 

 

Enable Javascript