Wij zijn de druiven

 

Wij zijn de druiven aan de rank

die in de wijnstok is gebleven:

wij groeiden tegen wil en dank –

die wijnstok was ons leven.

De zon was ons eerst goedgezind –

beschut lag de ommuurde wingerd;

toch werden we in weer en wind

ruw heen en weer geslingerd.

We riepen, smeekten om wat rust,

om droogte, regen, zachte tijden,

om meer bescherming, levenslust,

om licht, om medelijden.

Maar wat we vroegen, kwam er niet.

Wij moesten ramp op ramp verduren;

er klonk geen lach, geen vrolijk liedwij

dreigden te verzuren.

De ranken groeiden toch omhoog.

Wij hebben alle tegenslagen

– soms veel te nat, soms veel te droog –

dag in dag uit verdragen.

Wij zijn de druiven aan de rank

die in de wijnstok is gebleven:

geloof en hoop en liefde. Dank!

U, wijnstok, bent ons leven

 

Een gedicht  van Andre Troost (1948). Theoloog, dichter, publicist en predikant.

Uit: ‘Wonen in verwondering’ geïllustreerd met stillevens van Henk Helmantel (1945).

Illustratie boven: ‘Tinnen bakje met druiven” 1985