“Verhaaltje”

 

We zagen deze zomer wat geiten

in de bergen, geen mens verder

geen herder, dit waren hun eigen

hemel zon wind en land

 

misschien is er één toevallig begonnen

een misstap, een onbezonnen

sprongetje en toen waren ze eigenlijk al

op weg uit het veilige dal

 

de dagen gingen vanzelf voorbij

en als het zo donker geworden was

dat ze het gras niet meer zagen

en niemand kwam om ze te halen

dachten ze dan blijven we maar wachten

en vielen in slaap waar ze waren

 

maar toen een ochtend de zon zo dichtbij

in de hemel hing dat je hem bijna

grijpen kon en de olijven en de

    kastanjebomen

nergens meer stonden en alles was wei

en bloemen, toen wisten de geiten

dat ze in hun eigen land waren aangekomen

 

daar was het dat we ze zagen in de verte

haast niet te onderscheiden

van de stenen zo stil en rustig grazend

in het verlaten vallen van de avond.

 

Rutger Kopland